Tam, gdzie kiedyś Szekspir i Jonson
stanęli naprzeciw siebie
i omówili sprawy, miliony panów Smythów i
panien Brown pomyka
i spieszy się, wyskakuje z omnibusów, daje nura
do kolejek podziemnych.
Wydają się zbyt liczni, zbyt mali, zbyt
podobni do siebie, żeby każde
z nich miało imię, charakter,
oddzielne własne życie.
Virginia Woolf „Widoki Londynu”
W latach 20. mapy londyńskiego metra stały się niezwykle trudne
do odczytania, ponieważ próbowały wiernie odtworzyć przebieg linii
i usytuowanie geograficzne stacji. W 1931 roku Harry Beck przedstawił
uproszczony plan londyńskiego metra. Jego pierwotna wersja została
jednak uznana za zbyt radykalną, dokonał więc szeregu modyfikacji,
które doprowadziły do zatwierdzenia projektu. W 1933 roku mapa
została opublikowana i spotkała z entuzjastycznym przyjęciem
przez podróżujących.
Beck postanowił umieści na mapie informacje przestrzenne
pomiędzy stacjami, rezygnując jednocześnie z geograficznych
szczegółów. Usunął on wszystkie niepotrzebne informacje
mogące utrudni przekaz. Mapa nie przedstawiała wiernie
lokalizacji stacji, ale zachowała skalę odległości pomiędzy
nimi. Jej podstawą była siatka ośmiokąta, linie przebiegały
pod kątem prostym lub 45 stopni. Dzięki temu mapa stała się
niezwykle klarowna.
Beck udoskonalał i aktualizował mapę dla Londyńskiego Transportu
do 1960 roku w tym czasie zaprojektował dla nich również
serię plakatów reklamowych.W 1947 podjął pracę wykładowcy
w London School of Printing and Kindred Trades i kontynuował
aż do emerytury. Zmarł 18 września 1974 w Southampton.
Mapa Becka wciąż pozostaje aktualna. Ten sposób przedstawienia
jest używany w mapach transportowych na całym świecie.
 |
| Sęk w tym, by się nie zgubić. |
J.
